Cudzysłowy, choć zasady ich stosowania są jasno określone, są jednymi z najbardziej problematycznych znaków interpunkcyjnych. Aby pomóc Wam w ich poprawnym używaniu, przygotowałem krótką ściągawkę. Wskakujcie!
Przede wszystkim pamiętajcie, że cudzysłów otwierający i zamykający („”) muszą występować razem — nie ma możliwości zastosowania tylko jednego znaku. Nigdy nie powinniśmy zamiast nich stosować dwóch przecinków czy dwóch apostrofów (co, niestety, zdarza się jeszcze często). W języku polskim istnieje jedna forma zapisu cudzysłowów — otwierający na dole, a zamykający na górze.
Istnieją też cudzysłowy ostrokątne — francuskie («») i niemieckie (»«) — które stosujemy w dalszej kolejności, czyli wówczas, gdy potrzebujemy zapisać coś w cudzysłowie, ale jest to część wyrażenia już w cudzysłowie umieszczonego. Dzięki takiemu zabiegowi unikamy kolizji oznaczeń.
Cudzysłowy mają trzy funkcje: za ich pomocą możemy zapisać cytaty (cudze słowa), tytuły i nazwy oraz oznaczyć specyficzne wyrazy w tekście, a także zasygnalizować, że dane wyrażenie nie zostało zastosowane w podstawowym znaczeniu (ironia, sarkazm, potocyzmy w tekście oficjalnym czy naukowym i tym podobne). Pamiętajmy jednak, że nigdy nie stosujemy cudzysłowu do związków frazeologicznych oraz po wyrażeniu tak zwany (również w formie skrótu — tzw.).
Podstawowe cudzysłowy, choć nazywane apostrofami, nie mogą być zapisywane — jak już wspomniałem — za pomocą dwóch przecinków lub dwóch apostrofów. To oddzielne znaki. Podobnie — cudzysłowy ostrokątne nie są po prostu podwojonymi znakami większości i mniejszości i również są osobnymi znakami.
Stosując cudzysłowy, pamiętajcie o tekstowych regułach ich użycia, a przede wszystkim — nie nadużywajcie ich w tekstach.